چند ماه پیش که می خواستم به لاهیجان بروم ، بناچار وقتی که اتوبوس در جلوی یک غذاخوری توقف کرد ، ما هم پیاده شدیم و اکثر سرنشینان اتوبوس راهی سرویسهای بهداشتی غذاخوری شدند ، اما چیزی نگذشت که صدای داد و بیداد چند نفر از مسافرین ، سراسر سالن را پر کرد .
بعد از اندکی توجه متوجه شدم که فردی که جلوی در سرویس بهداشتی نشسته بود ، از هرکس که از آنجا خارج می شد ، 200 تومان می گرفت و به کمتر از این هم راضی نمی شد .
ما در سالن غذاخوری حقیقت ، در 55 کیلومتری لوشان بودیم . این داستان دنباله داری است که بارها برایمان تکرار شده است . بارها و بارها ، رانندگان اتوبوس ها ، مسافران را در شرایط نامساعد جوی ، در مکانی نامناسب ، در جلوی یک غذاخوری پیاده کردند و خودشان ، نیم ساعت مشغول خوردن غذا شدند ، درحالیکه تعداد زیادی از مسافران ، مثل آوارگان بوسنی و هرزگوین ، سرگردان و بعضا لرزان از سرما ، بایستی در محوطه ی روبروی غذاخوری مشغول قدم زدن باشند .
این غذاخوری ها انگار اصلا تبعیت این نظام را ندارند . انگار قیمت غذاهای این رستورانها و غذاخوریها به دلار یا یورو محاسبه می شود . اغلب غذاهایی هستند غیربهداشتی و با کیفیت حداقلی و با قیمت حداکثری . یعنی بدترین غذا را درست می کنند و تا جایی که راه دارد ، گران حساب می کنند .
اما مسئولین محترم سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری که بایستی بر این نکته نظارت داشته باشد ، هیچ نظارتی بعمل نمی آورد .
آیا اگر نظارتهای گاه و بیگاه و نامحسوس مسئولین گردشگری استان و کشور ، وجود داشت و آیا اگر این مسئولین به وظایف خود آشنا بودند ، باز هم صاحب یک غذاخوری که روزانه صدها نفر را پذیرا می باشد ، می توانست چنین اقداماتی را بکند ؟
دولت خدمتگزار ما ، دولت عدالت گستر ما ، دولت عدالت محور ما ، دولت مردمی ما ، دولتی که رای های ما او را به این مقام رسانیده ، آیا پاسخی در برابر این اجحاف خواهد داشت ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
بازدیدکننده ی گرامی ، از اینکه بنده رو مفتخر به دریافت نظرات ارزشمند خودتون می کنید ، متشکرم . حسین حقگو