گروهی از دانشمندان هلندی دریافتند که هورمون اکسیتوسین که به عنوان هورمون عشق شناخته می‌شود در حقیقت هورمون مراقبت و محافظت است و بنابراین در شرایط خطر می‌تواند موجب پرخاشگری و خشونت شود.
اکسیتوسین هورمونی است که به هورمون عشق معروف است. این هورمون نوعی انتقال دهنده عصبی کلیدی برای پیوندهای عاطفی مادر و فرزند است و در واقع حس مراقبت و محافظت را در مادر برای حفظ کودک افزایش می‌دهد.
همچنین این هورمون رفتارهای همنوع دوستی را در سطح اجتماعی افزایش می‌دهد و می‌تواند کودکان مبتلا به اوتیسم را تا حدودی از درونگرایی خارج کرده و سطح اجتماعی شدن آنها را افزایش دهد. اما از سویی دیگر این هورمون به دلیل خاصیت “مراقبت و محافظت” می‌توانند سبب بروز رفتارهای پرخاشگرانه نیز بشود.
برای مثال در حیوانات زمانی که کودک در معرض آسیب دیدگی از جانب حیوان دیگری باشد، حیوان مادر برای نجات جان فرزند خود و با افزایش ناگهانی سطح اکسیتوسین به سرعت از خود واکنشهای پرخاشگرانه و خشونت آمیز نشان می‌دهد.
در این راستا، دانشمندان دانشگاه آمستردام اسپری استنشاقی اکسیتوسین را بر روی گروهی از داوطلبان مرد آزمایش کردند.
نتایج این تحقیقات نشان داد که استنشاق اکسیتوسین، حس همنوع دوستی را در برخورد با گروهی از افراد خارجی در این مردان افزایش داد اما همچنین موجب شد رفتار تهاجمی‌و پرخاشگرانه نسبت به گروهی که برای افراد داوطلب نوعی تهدید به شمار می‌رفتند نیز افزایش یابد.
این رفتار درست مشابه رفتار خرسهای مادر است که وقتی یک جانور بیگانه قصد آسیب رساندن به فرزند آنها را دارد حالت تهاجمی می‌گیرند.
همچنین این دانشمندان دریافتند زمانی که دشمن به مرزهای میهن حمله می‌کند مکانیزمی‌که موجب می‌شود سرباز خطر رفتن به میدان جنگ را قبول کند ریشه در افزایش سطوح این انتقال دهنده عصبی دارد.
براساس گزارش تلگراف، این محققان برای دستیابی به این نتایج، سه آزمایش را بر روی داوطلبان مرد انجام دادند و انتخابهای گروهی را که یک دوز از اسپری اکسیتوسین دریافت کرده بودند با انتخابهای گروهی که داروی بی اثر (پلاسیبو) دریافت کرده بودند مقایسه کردند.
هر داوطلب باید گروهی از سه نفر را در یک بازی تشکیل می‌داد. در این بازی این افراد باید تصمیمات حساسی را اتخاذ می‌کردند که برای خود آنها، هم گروهیها و رقبا نتایج مالی خوبی داشت.
نتایج این تحقیقات نشان داد که اسپری اکسیتوسین واکنش نوع “مراقبت و محافظت” را تحریک می‌کرد و اعتماد به اعضای داخل گروه و همکاران را افزایش می‌داد اما همچنین موجب می‌شد که افراد نسبت به اعضای گروه رقیب یک حس پرخاشگری و تهاجمی‌داشته باشند.
اکسیتوسین هورمونی است که به هورمون عشق معروف است. این هورمون نوعی انتقال دهنده عصبی کلیدی برای پیوندهای عاطفی مادر و فرزند است و در واقع حس مراقبت و محافظت را در مادر برای حفظ کودک افزایش می‌دهد.
همچنین این هورمون رفتارهای همنوع دوستی را در سطح اجتماعی افزایش می‌دهد و می‌تواند کودکان مبتلا به اوتیسم را تا حدودی از درونگرایی خارج کرده و سطح اجتماعی شدن آنها را افزایش دهد. اما از سویی دیگر این هورمون به دلیل خاصیت “مراقبت و محافظت” می‌توانند سبب بروز رفتارهای پرخاشگرانه نیز بشود.
برای مثال در حیوانات زمانی که کودک در معرض آسیب دیدگی از جانب حیوان دیگری باشد، حیوان مادر برای نجات جان فرزند خود و با افزایش ناگهانی سطح اکسیتوسین به سرعت از خود واکنشهای پرخاشگرانه و خشونت آمیز نشان می‌دهد.
در این راستا، دانشمندان دانشگاه آمستردام اسپری استنشاقی اکسیتوسین را بر روی گروهی از داوطلبان مرد آزمایش کردند.
نتایج این تحقیقات نشان داد که استنشاق اکسیتوسین، حس همنوع دوستی را در برخورد با گروهی از افراد خارجی در این مردان افزایش داد اما همچنین موجب شد رفتار تهاجمی‌و پرخاشگرانه نسبت به گروهی که برای افراد داوطلب نوعی تهدید به شمار می‌رفتند نیز افزایش یابد.
این رفتار درست مشابه رفتار خرسهای مادر است که وقتی یک جانور بیگانه قصد آسیب رساندن به فرزند آنها را دارد حالت تهاجمی می‌گیرند.
همچنین این دانشمندان دریافتند زمانی که دشمن به مرزهای میهن حمله می‌کند مکانیزمی‌که موجب می‌شود سرباز خطر رفتن به میدان جنگ را قبول کند ریشه در افزایش سطوح این انتقال دهنده عصبی دارد.
براساس گزارش تلگراف، این محققان برای دستیابی به این نتایج، سه آزمایش را بر روی داوطلبان مرد انجام دادند و انتخابهای گروهی را که یک دوز از اسپری اکسیتوسین دریافت کرده بودند با انتخابهای گروهی که داروی بی اثر (پلاسیبو) دریافت کرده بودند مقایسه کردند.
هر داوطلب باید گروهی از سه نفر را در یک بازی تشکیل می‌داد. در این بازی این افراد باید تصمیمات حساسی را اتخاذ می‌کردند که برای خود آنها، هم گروهیها و رقبا نتایج مالی خوبی داشت.
نتایج این تحقیقات نشان داد که اسپری اکسیتوسین واکنش نوع “مراقبت و محافظت” را تحریک می‌کرد و اعتماد به اعضای داخل گروه و همکاران را افزایش می‌داد اما همچنین موجب می‌شد که افراد نسبت به اعضای گروه رقیب یک حس پرخاشگری و تهاجمی‌داشته باشند.
پینوشت :
- برای دیدن کلیه ی مطالب مربوط به یک موضوع در پایین همین مطلب و در قسمت برچسبها ، بر روی کلمه ی مربوطه کلیک کنید .
- با کلیک بر روی کلمه ی « نظرات » در پایین همین متن ، می توانید نظرات و اندیشه های خود را در ارتباط با این نوشتار ، بنویسید ، تا هم من و هم دیگر خوانندگان ، از نظر شما بهره مند شوند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
بازدیدکننده ی گرامی ، از اینکه بنده رو مفتخر به دریافت نظرات ارزشمند خودتون می کنید ، متشکرم . حسین حقگو